T. Austin-Sparks
Czytanie: Hbr 3:1,6; 4:14; 6:4-5; 8:1-2,5; 9:23-24; 11:16; 12:22-26.
To w niebie ma miejsce doskonała myśl Boża. Człowiek od upadku jest na wygnaniu z nieba, tak więc niebiosa muszą tutaj rządzić, aby cokolwiek tutaj nadawało się, zgodnie z Bożą myślą, do zamieszkania.
Rządy nieba oznaczają
(a) Człowiek ze swej natury musi być wyłączony
„Zachować niezruszona ufność … aż do końca”, oznacza iść niebiańska ścieżką, utrzymywać się poziomu nieba jako „partnerzy niebieskiego powołania”. W miarę jak podążamy coraz dalej, coraz bardziej jesteśmy wykluczani ze względu na naturę. Wszędzie, gdziekolwiek jest w Starym Testamencie wymienione miejsce zamieszkania dla Boga, zawsze towarzyszy temu aspekt niebiańskiego rządu, że człowieka trzeba doprowadzić do tego, aby był odpowiednim miejscem zamieszkania dla Boga.
Betel. Dom Boży pojawił się w życiu Jakuba bardzo wyraźnie, lecz nie mógł tam pozostać. Nazwał to miejsce „Betel”, ponieważ spotkał tam Boga, lecz zatrzymał te boskie rzeczy dla siebie a zatem nie mogło to być dla niego miejscem zamieszkania Boga. Przez 20 lat Bóg oczyszczał syna (Hbr 12), którego przyjął, po czym mógł on wrócić do Betel i wylać ofiarę z płynu, w której Bóg ma upodobanie.
Namiot. Jeśli chodzi o służbę to podjęte zostały wszelkie środki, aby człowiek nie pojawiał się przed Bogiem w swym naturalnym stanie. Nie było stopni do ołtarza, lecz nachylenie, aby nie pojawiła się żadne część ciała kapłana. Gdy udawał się do miejsca świętego były surowe zasady okrycia wszystkiego, co wskazywało by na człowieka z natury.
Świątynia. To samo dotyczy świątyni. Wszędzie, gdziekolwiek chodzi o Dom Boży Pan podejmuje zabezpieczenia przed ciałem człowieka, tak, aby człowiek przychodził wyłącznie w Chrystusie przez Ducha pod namaszczeniem.
W Nowym Testamencie zostało to urzeczywistnione w duchowy sposób bardzo rygorystycznie i drastycznie. Ananiasz i Safira przystąpili do czystego, prawdziwego, świętego, duchowego Domu Bożego z innym duchem i Duch Święty poraził ich, dając przykład pewnego sądu, który spoczywa na wszelkim ciele, które śmie zetknąć się z tym, co jest z Boga, i tam gdzie jest Bóg.
(b) Wprowadzenie człowieka w Chrystusie
Dom Boży składa się z ludzi. Nadal są to ludzie, są śmiertelni, a jednak niebiosa wprowadzają człowieka i przerasta to ludzkie ograniczenia, o tyle o ile nie ma on sam w sobie rangi.
Ten Dom składa się z tego, czym jesteśmy w Chrystusie, a nie z tego, czym jesteśmy w sobie, i to miara Chrystusa jest ważnym czynnikiem.
(c) Niebiańskie kwalifikacje
Gdy człowiek jest traktowany przez krzyż tak, że rozpoznaje, że nie może, nie musi próbować, akceptuje to, wtedy przychodzą niebiosa i one dokonują zakwalifikowania do niebiańskiego celu.
Kwalifikacja dokonywana przez niebiosa wygląda tak: Niebiosa dają 1) duchowy talent, 2) to, nad czym ten duchowy talent może pracować. Talenty są udzielane wraz z nowym narodzeniem, po czym sam Pan ukazuje się, objawia Siebie i rzeczy z nieba, tak, abyśmy mogli wzrastać używając niebieskich talentów na niebieskich rzeczach.
Niebo zarządza tym, co należy do Bożego celu, aby było dopilnowane, że są to rzeczy niebieskie, a zatem zrywane będzie wszystko, co należy do dziedziny naturalnych zdolności czy inteligencji, czy też umiejętności w zarządzaniu duchowymi rzeczami, aby to, co odnosi się do Bożego celu przychodziło do nas od Boga. „Drugim człowiekiem jest Pan z nieba”. Jest to decydujący czynnik obejmujący wszystko. Zaznacz sobie ponownie ten zwrot: „Duch Święty posłany został z nieba” – oznacza to, że to, co jest czynione i mówione jest w mocy Ducha Świętego posłanego z nieba.
Sprzeciw wobec Bożego zakończenia przejawia się w tym, że wróg sprzeciwia się Bożym środkom. Tak więc zawsze stara się odnosić do ziemi i w ten sposób przekreślić to, co jest z Boga.
Istnieją prawa niebios, istnieje porządek Domu Bożego i władza musi być z nieba. Nasze sąsiedztwo dezorganizuje równowagę niebieskich rzeczy. Musimy się cofnąć.
< Rozdział 1| Rozdział 3 >
